Ik was een jaar of tien en met mijn ouders, broertjes en een huifkar onderweg toen we met een van de houten wielen over het been van mijn broertje reden. We legden hem achterin de huif om zo snel mogelijk bij de dokter te zijn. Mijn moeder maakte een foto van hem, daar achterin-liggend op de bank.
Ik zat op de bok en spoorde het paard aan om naar de bewoonde wereld te gaan. Dat mijn moeder de tijd nam om een foto te maken vond ik bizar. En waarom zou je van zoiets een foto maken? Het heeft een hele tijd geduurd voordat ik het begreep. Nu zie ik hoe mijn moeder mij heeft geleerd om niet alleen foto’s te maken van de leuke dingen. Ze leerde me dat je foto’s kunt gebruiken om alle verhalen te vertellen die je nooit wil vergeten. Momenten die raken.
Deze fotoserie gaat niet over mij of mijn familie. Het is een fotoserie over een laatste dag van een heel leuk duo. Over Ramona's laatste hap gras en een heleboel liefde.
RAMONA & ANNE-FLEUR de laatste dag