Op 1 november was Annemiek uitgerekend om te bevallen van haar dochter. Vanaf twee weken voor die datum stond ik op stand-by. Dat standje heb ik blijkbaar ook. Dit betekende elk moment gebeld kunnen worden, niet verder dan 1 uur van Amersfoort af zijn en mijn camera's altijd in de buurt

Alleen kwam ze maar niet. Annemiek en Stefan wilden heel graag hun dochter in de armen houden. Annemiek deed hier dan ook alles aan. Van veel ananas eten tot trappen op en af lopen en hobbelweggetjes fietsen. Maar er gebeurde niets.

Op 11 november fotografeerde ik een bruiloft en was om 10 uur 's avonds thuis. Deze nacht werd ik om 2 uur wakker gebeld door de aanstaande vader Stefan. De bevalling was nu toch echt begonnen, de weeën volgden elkaar snel op. Ik ben nog nooit zo vol energie wakker geworden. Ik stond stuiterend in de slaapkamer. Na al het wachten was het eindelijk zover! Ik pakte een warme douche om mezelf te vertellen dat het echt al een nieuwe dag was en ik (m'n camera's, m'n snackbag en blauwe bolide) was ready to go. (ps: ik raad je aan mij nooit midden in de nacht wakker te maken, normaal word ik daar niet zo blij van ;))

Rond 3 uur kwam ik aan bij Annemiek en Stefan. Annemiek zat helemaal in haar eigen bubbel en Stefan was er elke keer als ze hem nodig had. Soms ging hij even zitten, maar zodra er een wee kwam stond hij weer paraat. Al mocht hij niet in haar gezicht blazen of naar haar kijken terwijl hij wat at. Rond 8 uur in de ochtend werden de weeën minder heftig en wilde het laatste stukje ontsluiting niet komen. Er werd besloten naar het ziekenhuis te gaan. Daar werd om half twee (in de middag, voor de lezer die de tijd ook al kwijt is) toch besloten om hun dochter met een keizersnede te halen. Helaas mocht ik niet mee de OK in om de geboorte vast te leggen. In de kamer naast de OK mocht ik wachten tot de baby direct na de geboorte binnen werd gebracht.

Het ging ineens ontzettend snel. Jackie-Lou werd geboren en binnengebracht. Ze huilde niet. Ze had een grijsblauwe kleur en werd meteen aan de beademing gelegd en gemasseerd. Wat was dat een spannend moment en wat leek het lang te duren. Gelukkig had ik het met Stefan en Annemiek gesproken over de mogelijkheid dat er dingen niet goed konden gaan en wat we dan zouden doen. Ik heb ze toen aangeraden om wel door te laten fotografen omdat je foto's later altijd weg kunt leggen maar je geen foto's kunt krijgen die nooit zijn gemaakt. Daar waren ze het mee eens en dit gaf mij heel de rust om wel door te fotograferen. De dokters deden vakkundig hun werk en heel langzaam kreeg Jackie-Lou een mooie roze kleur. Ze begon eindelijk te huilen en er kwam meteen een lach op Stefan's gezicht. Wat heb ik toen een brok in mijn keel gehad.

Het gaat nu helemaal goed met moeder, baby en vader en ze zijn weer thuis!